Renée Sintenis: Zapomniany mistrz rzeźby zwierzęcej w Berlinie

Renée Sintenis: Zapomniany mistrz rzeźby zwierzęcej w Berlinie

6 czerwca 1962 roku na środkowym pasie autostrady A9, przy wjeździe Monachium-Freimann, stanęła niepozorna, ale jednak ważna rzeźba. Niedźwiadek zaprojektowany przez utalentowaną artystkę Renée Sintenis symbolizuje połączenie podzielonego Berlina z Niemcami Zachodnimi i samym Monachium. Kim jednak była ta niezwykła kobieta, niezrównana w świecie rzeźby?

Renée Sintenis dorastała w czasach, gdy rola kobiet na scenie artystycznej nie była łatwa. Podobno już jako dziecko wykazywała szczególną sympatię do zwierząt Bawaria 2 że wyprowadzała na spacer w wózku dla lalek gromadkę królików i ozdabiała zeszyty szkolne obrazkami psów i koni. Ta pasja doprowadziła ją do podjęcia decyzji o zostaniu rzeźbiarką zwierząt – zawód ten był wówczas uważany za dość wątpliwy. Ponieważ kobiety nie były przyjmowane do berlińskiej Akademii Sztuk, Sintenis wybrała kurs artystyczny i rzemieślniczy, podczas którego modelowała zarówno akty kobiece, jak i męskich bogów, pomijając przedstawienia zwierząt.

Pionierska twórczość w rzeźbie

We wczesnych latach pierwszej wojny światowej Sintenis zaczął tworzyć małe gipsowe rzeźby, w tym źrebięta, jelenie, osły i gazele. Prace te zostały dobrze przyjęte przez publiczność, choć często były odrzucane przez krytyków jako „bibeloty” lub „sztuka wystawowa”. Tęskniła za ukończeniem studiów i przyjęciem imienia „Renate”, co podkreślało jej niekonwencjonalne podejście.

Jej kariera artystyczna nabrała rozpędu – po I wojnie światowej Sintenis jako pierwsza kobieta została powołana do Akademii Sztuk Pięknych w dziedzinie rzeźby, ale wkrótce została wykluczona z uczelni ze względu na żydowskie pochodzenie. W czasach nazistowskich jej prace podlegały masowym ograniczeniom, a wiele z nich usunięto ze zbiorów publicznych. Mimo tych przeciwności losu udało jej się wyrobić sobie markę swoją twórczością rzeźbiarską.

Niedźwiedź berliński

Sintenis stworzyła chyba swoje najbardziej znane dzieło, posąg Niedźwiedzia Berlińskiego, w 1932 roku. Rzeźba ta stała się symbolem Berlina i trafiła do świata filmu, gdzie od 1953 roku była nagradzana jako trofeum na Festiwalu Filmowym w Berlinie. Nagroda ta, znana jako „Niedźwiedź Sintenis”, jest wręczana zwycięzcom w kolorze srebrnym i złotym i nosi imiona uhonorowanych osób. To wyróżnienie pokazuje, jak głęboko twórczość Sintenis jest zakorzeniona w świadomości społecznej.

Renée Sintenis uznawana jest nie tylko za ważną artystkę Republiki Weimarskiej, ale także za wzór do naśladowania „nowej kobiety”. Jej modny wygląd i niekonwencjonalny styl życia uczyniły z niej prawdziwą gwiazdę w Berlinie lat dwudziestych. Opracowała własny język formalny z impresjonistyczną, migotliwą obróbką powierzchni i pokazała niezręczność ruchów młodych zwierząt – oznakę ich głębokiego związku z naturą.

Dziś jej prace można odnaleźć nie tylko w muzeach, ale także jako część pamięci o miastach, które kształtowała. Jej rzeźby niedźwiedzi nie są już zwykłymi rzeźbami, ale raczej elementami tożsamości kulturowej, których wpływ wykracza daleko poza czas ich powstania. Dzięki prezentacji ponad 80 jej prac w Muzeum Edwina Scharffa istnieje także niepowtarzalna okazja do zapoznania się z twórczością jednej z najbardziej wpływowych artystek swoich czasów Lokalny bohater zgłoszone.

Dziedzictwo Renée Sintenis jest wieczne. Jej miłość do zwierząt, niestrudzoną walkę o uznanie i artystyczna wizja czynią ją prawdziwą pionierką – tę rolę, którą z wdziękiem i stylem ucieleśnia do dziś.