Cat Power oczarowuje Monachium legendarnymi dźwiękami Dylana!

Cat Power oczarowuje Monachium legendarnymi dźwiękami Dylana!

Wczorajszy wieczór w Monachium był wyjątkowy: Chan Marshall, lepiej znany jako Cat Power, odtworzył legendarny koncert Boba Dylana, który odbył się w Isarphilharmonie w 1966 roku. To wydarzenie przyciąga nie tylko zagorzałych fanów Dylana, ale także tych, którzy widzieli w kinie najnowszy film biograficzny „Like A Complete Unknown”. Sala była praktycznie wyprzedana, a publiczność zanurzona była w różnorodnej kulturowo mieszance.

Ubrana w zielony garnitur ze spodniami, który wyglądał na niej szykownie, Marshall rozpoczął wieczór utworem „She Belongs To Me”. Towarzyszyli jej gitarzysta Arsun Sorrenti i harmonijkarz Aaron Embry. Ich występ, który ożywił wiele legendarnych piosenek Dylana, nie był całkowicie pozbawiony osobistego akcentu. Interpretacje charakteryzują się bardziej uduchowioną kolorystyką wokalną, co rzuca nawet nowe światło na klasyczny „Just Like A Woman”.

Udany repertuar

Dziewięciominutowy monolog Marshalla na temat „Visions of Johanna” był nieco niekonwencjonalny, ale niezwykle atrakcyjny, dając widzom nowe podejście do złożonych tekstów Dylana. Wielkie, wpadające w ucho melodie, takie jak „It’s All Over Now, Baby Blue” zabrzmiały orzeźwiająco popowo, a „Desolation Row” po raz kolejny zyskało na ostrości w postaci złożonego, długiego wiersza. Nie wszystko jednak przypadło słuchaczom do gustu: „Mr. Tambourine Man” był w porównaniu z tym nieco mdły.

Rockowa część koncertu nabrała tempa wraz z utworem „Tell Me, Mama”, oferując fanom znajomy klimat, który przypomniał im ówczesną przemianę Dylana z folku w rock. Najważniejszym punktem wieczoru była porywająca interpretacja „Lopard-Skin Pill-Box Hat” w szybkiej, rockowej wersji. Jedynym coverem w zestawie był „Baby Let Me Follow You Down”, który zachwycił fanów i wzbudził nostalgię.

Krytyka i światopogląd

Choć wieczór obfitował w wiele pięknych chwil, zauważono także, że fragmenty przedstawienia sprawiały wrażenie przećwiczonych. Finał z „Like A Rolling Stone” nie powalił widzów na kolana, ale i tak warto spróbować usłyszeć klasykę Dylana oczami osobistego artysty. Jednakże setlista odzwierciedlała pomysł, że Cat Power może kontynuować trasę koncertową z wieczorami coverowymi, a nowe dzieło składające się z oryginalnych piosenek nie powinno pozostać niezauważone.

Jak zauważył Michael Bartle w jednej ze swoich audycji radiowych, okładki nie są po prostu imitacją, ale zapewniają tłumaczenie między pokoleniami. Cat Power swoim występem nie tylko złożyła hołd Dylanowi; otwiera nowy dyskurs na temat twórczych decyzji i odpowiedzialności za ewolucję. Według słów Bayern 2 uruchamia to refleksję nad przemianą Dylana i znaczeniem jego muzyki w naszych czasach.

Podsumowując, swoim występem na słynnym koncercie w Monachium Cat Power nie tylko kwestionuje etykę coverów, ale także podejmuje szczerą próbę pogłębienia relacji między artystą a publicznością. Ich występ zwrócił szczególną uwagę na dziedzictwo jednego z najwybitniejszych autorów tekstów w historii, którego wpływ pozostaje żywy we współczesnych interpretacjach.